پراکنده ها   .  ادامه 

گرو بستن و  جناغ اشکندن 

شرط کردن و گرو بستن از آدابی است که در تمام جوامع بشری از ابتدا تا کنون وجود داشته و دارد . شرط و گرو مربوط به زمانی است که دو اندیشه و تفکر غیر همسان در باره ی یک مسئله وجود دارد و هر اندیشه ای بر درستی خود پافشاری می کند . گرو ممکن است در موردی معمولی و یا مهم و یا تفریحی باشد . علمای دینی نیز در مورد شرط کردن ها ، اظهار نظر کرده اند و معتقدند که اگر منجر به برد و باخت  و پرداخت چیزی بشود ، مورد تایید نیست . شرط بستن ها به شیوه های مختلفی وجود داشته است . ممکن است نتیجه ی آن را دیگران رقم بزنند مثلا دو نفر در باره ی نتیجه ی یک بازی فوتبال با هم گرو می بندند . در چنین مواردی ، آنان منتظر دیگران می مانند ولی گاهی ممکن است که دونفر که گرو بسته اند ، خودشان تعیین کننده باشند . نمونه ای از این کار را در « جناغ اشکندن » می توان دید . آنان ، استخوان جناغ سینه ی مرغی را بهدست می گیرند و با همدیگر آن را می شکنند تا هوشیاری و برتری خود بر دیگری را نشان بدهند . در چنین وقتی ، اگر یکی از آنان چیزی به دست دیگری داد ، طرف مقابل قبل از گرفتن ، باید بگوید « یادمه ( یادم هست )» و اگر فراموش کرد و نگفت ، فورا بازنده می شود . گرو بستن ریشه در جامعه دارد . در مثنوی معنوی ، طی داستانی می خوانیم :

گرم تر شد تُرک و بست آنجا گرو

که نیارد برد نی کهنه نه نو

مثنوی معنوی . دفتر پنجم . صفحه ی 1140